Από την Πέμπτη 29/11/2018 έχει ξεκινήσει από το Υπουργείο Πολιτισμού μία επικοινωνιακή επίθεση ευρείας κλίμακας εναντίον του Κινήματος Φιλοπάππου με σκοπό, μέσω της μεθοδευμένης παραπληροφόρησης, να δημιουργήσει εντυπώσεις για θέματα ασφάλειας στον λόφο. Τέτοια θέματα ασφάλειας, που τα δημιουργούν τώρα τεχνητά, θα τα επικαλεστεί και θα τα ενσωματώσει το Υπουργείο σε Υπουργική Απόφαση την οποία θα φέρει στο ΣτΕ για έγκριση ώστε να κλείσει όλος ο λόφος Φιλοπάππου και χωριστά η Πνύκα.
Εμείς, σαν κίνημα Φιλοπάππου, θα καταγγέλλουμε οποιοδήποτε ΜΜΕ και οποιονδήποτε δημοσιογράφο μεταδίδει ειδήσεις παραθέτοντας τις απόψεις του Υπουργείου Πολιτισμού χωρίς ταυτόχρονα —και με απολύτως ίσους όρους– να παραθέτει και την δική μας άποψη. Προειδοποιούμε όλους να μην εμπιστεύονται ειδήσεις που δεν εκπληρούν αυτόν τον όρο.

Σας περιμένουμε με χαρά στην Λαϊκή Συνέλευση της Κυριακής 2 Δεκεμβρίου, στο Λιθόστρωτο, είσοδος λόφου Φιλοπάππου από Δ. Αρεοπαγίτου, ώρα 11 το πρωί.

Θα αναφερθούμε σε πρόσφατο άρθρο (στον ιστότοπο Inside Story) της κας Θερμού, δημοσιογράφου διαπιστευμένης στο Υπουργείο Πολιτισμού. Το άρθρο είναι ανακριβές, γενικόλογο, μονόπλευρο γιατί δεν ζήτησε και την άποψη των κατοίκων και θέτει σειρά θεμάτων τα οποία είναι άσχετα με τον θάνατο του παιδιού στις 15 Αυγούστου 2018 στου Φιλοπάππου.

Τώρα θα μιλήσουμε μόνο για το σημείο «ακραίες καταστάσεις διαμαρτυρίας, με καταστροφή της δημόσιας περιουσίας αλλά και βάρβαρους προπηλακισμούς εναντίον των αρχαιολόγων που απλώς έκαναν τη δουλειά τους».

Θα μιλήσουμε με στοιχεία και ονόματα γιατί υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις που τεκμηριώνουν αυτά που λέμε.

Έγιναν τρεις προσφυγές πολιτών εναντίον του προσωπικού του Υπουργείου Πολιτισμού, μία εναντίον αρχαιολόγου και δύο εναντίον φυλάκων, δύο για άσκηση σωματικής βίας και μία για συκοφαντία και οι τρεις δικαιώθηκαν στα δικαστήρια.

1. Η αρχαιολόγος κα Λαζαρίδου σε έγγραφά της αποκαλούσε κάτοικο που πρόσφατα είχε μετακομίσει στην περιοχή «καγκελορίχτη» διότι είχε αντιδράσει στο στήσιμο παραπήγματος στην Πνύκα. Έτυχε ο συκοφαντούμενος κάτοικος να είναι νομικός και κατέθεσε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση. Στο δικαστήριο, η κα Λαζαρίδου αποδέχτηκε την ενοχή της και ο κάτοικος απέσυρε την κατηγορία.

2. Ο φύλακας κος Μενδρινός, τον καιρό που έκλειναν την Πνύκα χωρίς να υπάρχει καμία σχετική διοικητική πράξη, απαίτησε από δύο κατοίκους ανίκανους να τον απειλήσουν σωματικά, συγκεκριμένα μία εξαιρετικά μικρόσωμη γυναίκα και έναν άνδρα καρδιοπαθή και νεφροπαθή, να βγουν από την Πνύκα. Επειδή αρνήθηκαν, τους απείλησε κρατώντας ένα κλειδί μπρος στο πρόσωπό τους και τους εξύβρισε χυδαία. Αυτοί κάλεσαν την Αστυνομία και ο φύλακας εξαφανίστηκε. Αν υπήρχε αδίκημα, θα έπρεπε να είχε καλέσει αυτός την Αστυνομία ή να έμενε εκεί και να ζητούσε την σύλληψή τους εφόσον θεωρούσε ότι παρέβαιναν τον αρχαιολογικό νόμο. Την επόμενη μέρα, ο ίδιος φύλακας απείλησε και πάλι την ίδια κάτοικο και συνελήφθη γιατί το Αυτόφωρο δεν είχε παρέλθει ακόμη και η κάτοικος είχε ήδη καταθέσει μήνυση. Στο δικαστήριο ο φύλακας αποδέχθηκε την ενοχή του και η κάτοικος απέσυρε την κατηγορία.

3. Η πιο ανατριχιαστική περίπτωση και αποκαλυπτική του τί σημαίνει κλείσιμο του λόφου είναι αυτή του φύλακα Καλατζή ο οποίος κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για την Μαρία Κάλλας στην Πνύκα με χιλιάδες θεατές, ξυλοκόπησε άγρια περιπατητή. Ο περιπατητής έμενε σε βόρειο προάστειο αλλά επισκεπτόταν καθημερινά τον λόφο και δεν είχε καμία σχέση με τις διαμαρτυρίες των κατοίκων για την περίφραξη. Όμως, λίγες μέρες πιο πριν, όταν ο Καλατζής του είχε ζητήσει να βγει από την Πνύκα γιατί έκλεινε, ο περιπατητής ζήτησε την σχετική απόφαση καθώς το κλείσιμο της Πνύκας ήταν εντελώς καινούργιο καθεστώς. Αυτό έκανε τον Καλατζή να τον βάλει στο μάτι και να τον θεωρεί μέλος της κίνησης κατοίκων. Το βράδι της εκδήλωσης, ο περιπατητής πήγε προς την εκδήλωση από ανοιχτή είσοδο. Εκεί τον σταμάτησε ο Καλατζής και επειδή ο περιπατητής επέμενε να περάσει, καθώς περνούσαν και άλλοι πολλοί, ο Καλατζής τον έριξε κάτω και κρατώντας του το χέρι στριμμένο, τον κλώτσαγε στο πρόσωπο σε σημείο που μια γυναίκα φύλακας φώναζε «Παναγιώτη (δηλ. ο Καλατζής) μη, θα τον σκοτώσεις». Ο περιπατητής, αιμόφυρτος και με σκισμένα ρούχα, πήγε στην είσοδο και έφερε τους αστυνομικούς που στέκονταν εκεί. Για άλλη μια φορά ο φύλακας, τώρα ο Καλατζής, είχε εξαφανιστεί και οι συνάδελφοί του έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν ποιον ζητάει η αστυνομία. Ευτυχώς, υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας που προσφέρθηκε να καταθέσει. Στο δικαστήριο κατέβηκε όλη η ιεραρχία του Υπουργείου Πολιτισμού, από φύλακες και αρχαιολόγους έως τη Γενική Διευθύντρια Αρχαιοτήτων, κα Βασιλοπούλου, για να υπερασπιστούν τον Καλατζή. Είπαν ότι ο περιπατητής έπεσε μόνος του και χτύπησε και κατόπιν έσκιζε μόνος του τα ρούχα του. Επίσης ότι ήταν κατά συρροήν ταραξίας. Την νύχτα εκείνη, είπαν, ο περιπατητής επιτέθηκε σε γυναίκα φύλακα και χτύπησε και τον Καλατζή που προσπάθησε να την υπερασπιστεί. Το ότι Καλατζής και γυναίκα φύλακας τόσκασαν όταν ήρθε η Αστυνομία το δικαιολόγησαν λέγοντας ότι είχαν πολλή δουλειά εκείνο το βράδι και δεν μπορούσαν να ασχολούνται με αυτό. Σε σχετική ερώτηση των δικαστών, η Γενική Διευθύντρια απάντησε ότι τέτοια περιστατικά είχαν 100 την ημέρα και δεν μπορούσαν να καλούν συνέχεια την Αστυνομία. Το δικαστήριο έκρινε ένοχο τον Καλατζή. Ο Καλατζής ανταμειβόμενος για την πράξη του αυτή ΕΞΕΛΙΧΤΗΚΕ σε αρχιφύλακα στου Φιλοπάππου!!!

Θα επανέλθουμε για όλα τα θέματα χωριστά με στοιχεία και ονόματα.

Σε ένα άρθρο »χύδην» που καταφέρνει να υποβαθμίσει το ήδη χαμηλό επίπεδο δημοσιογραφίας, παρατίθενται με τρόπο που προφανώς αποσκοπεί στην δημιουργία φτηνών εντυπώσεων, με στόχο να προλειάνει το έδαφος για κλείσιμο του λόφου Φιλοπάππου, »’απόψεις»’ υπηρεσιακών, δηλαδή αρχαιολόγων και αρχαιοφυλάκων. Επαναφέρουν έτσι τα σχέδια του Βαγγέλη Βενιζέλου.

Εδώ δεν θα ασχοληθώ με τα υπόλοιπα για λόγους οικονομίας, αλλά θα εστιάσω στο πόσο εντυπωσιακά ΑΥΤΟΔΙΑΨΕΥΔΕΤΑΙ και διαψεύδει και άλλους συναδέλφους της προλαλήσαντες, η κα Μπάνου. Παραθέτω τα λόγια της: Μπ. «Ποιος είπε στους κατοίκους ότι δεν θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση στον λόφο? Πόθεν προκύπτει? Από την άλλη τί υπερτερεί, το εισιτήριο ή η ασφάλεια?» Δημ/φος: Η κα Μπάνου διαβεβαιώνει ότι το εισιτήριο δεν θα υπάρχει στην περίπτωση του Φιλοπάππου.

Αμέσως μετά, Μπ. «ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΥΠΑΡΞΕΙ (εισιτήριο) οι κάτοικοι θα έχουν ειδική κάρτα εισόδου όπως γίνεται με τις σταθμεύσεις. Ολα διευθετούνται. Το λέω αυτό γιατί οι κάτοικοι οδηγήθηκαν σε ακραίες καταστάσεις με την Εφορεία αρχαιοτήτων. Την πήγανε στα δικαστήρια, φτάσανε μέχρι το Συμβούλιο της Επικρατείας. Εχουνε γίνει ενέργειες ακραίες. Αυτά πρέπει να τελειώσουν.» Σε αυτήν την ανήκουστη παράγραφο η κα Μπάνου πέφτει σε σειρά ατοπημάτων. 1) Διαψεύδει τον εαυτό της οτι δεν θα υπάρχει εισιτήριο 2) Προτείνει προνομιακή μεταχείριση των κατοίκων της περιοχής ώστε να μην πληρώνουν εισιτήριο, για την απόλαυση ενός κοινού αγαθού ΥΠΕΡΤΟΠΙΚΟΥ χαρακτήρα, ενώ δεν προκύπτει κανένα δικαίωμα προνομιακής μεταχείρισής μας ούτε από το Σύνταγμα ούτε φυσικά από κάποιον νόμο και διαχωρισμού μας από τους υπόλοιπους πολίτες. Ετσι πάει να εξαγοράσει συνειδήσεις και σιωπή; 3) Χαρακτηρίζει ακραία ενέργεια την προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Ως γνωστόν το εν λόγω ανώτατο δικαστήριο είναι ΑΚΥΡΩΤΙΚΟ. Δηλαδή ακυρώνει πράξεις της διοίκησης μετά από προσφυγές πολιτών. Δηλαδή είναι μια δικλείδα προστασίας του πολίτη απέναντι στην συχνά αυθαιρετούσα διοίκηση. Κορυφαίος ρόλος μέσα στα πλαίσια του δημοκρατικού πολιτεύματος. Μήπως επιθυμεί άλλους τρόπους διακυβέρνησης η κα Μπάνου?

Είναι ΝΤΡΟΠΗ να χρησιμοποιούν τον θάνατο ενος παιδιού για να επαναφέρουν τα παλιά τους σχέδια. 

Λένε στο άρθρο ΨΕΥΔΩΣ ότι φώναζαν τόσα χρόνια για την ασφάλεια των ανθρώπων και δεν εισακούγονταν…..Ιδού η αλήθεια. Παραθέτω τους λόγους που επικαλούνταν για το κλείσιμο του λόφου στο Συμβ. Επικρατείας μέσα από το κείμενο της απόφασης. «Στο μέτρο της οριοθέτησης και περίφραξης του χώρου με ταυτόχρονη πρόβλεψη εισόδων σε αυτόν, που, όπως προκύπτει από την γνωμοδότηση του ΚΑΣ (Κεντρ. Αρχ/κου,Συμβουλίου) υπαγορεύτηκε από λόγους αποτροπής των καταπατήσεων και προστασίας των μνημείων και του Αρχ/κου Χώρου, είναι πρόσφορο για την εξυπηρέτηση του σκοπού της αποτελεσματικής προστασίας των μνημείων………». Πουθενά δεν αναφέρονταν στην ασφάλεια των πολιτών. Αυτό το επινόησαν μετά την απόφαση του ΣτΕ προσπαθώντας να βρουν μια φόρμουλα για να την παρακάμψουν.

Για να μην σπρώξουμε λοιπόν άλλη μια φορά την σκόνη κάτω από το χαλί, γιατί η εγκληματικότητα που είναι πολυεθνικής προέλευσης, ανεβαίνει, όχι στου Φιλοπάππου αλλά σε όλο το ιστορικό κέντρο και μοιραία φτάνει και στου Φιλοπάππου, χρειάζονται γενναία θεσμικά μέτρα ενίσχυσης και προστασίας της κατοίκησης στο σχεδόν ακατοίκητο πλέον διασκεδαστήριο που λέγεται »Ιστορικό κέντρο».

• 

Ο Δημήτρης Πικιώνης (1887-1968) υπήρξε ένας στοχαστής που επέδρασε στο τοπίο της Αθήνας.

Η παρέμβαση του Πικιώνη γύρω από την Ακρόπολη είναι ένα έργο που δεν έχει κατανοηθεί. Αν είχε ευρέως κατανοηθεί, θα μιλούσαμε σήμερα για τον περίπατο του Πικιώνη και όχι απλώς για πεζόδρομο, και η κόγχη γαλήνης στον Αγιο Δημήτριο Λουμπαρδιάρη στου Φιλοπάππου θα ήταν προορισμός για ήσυχους περιπατητές. Το περίπτερο στον Λουμπαρδιάρη δεν θα ήταν ερείπιο τόσα χρόνια και το πλακόστρωτο στη Δ. Αρεοπαγίτου δεν θα ήταν απλώς ένα δρόμος στρωμένος με πλάκες. Αλλά αυτή είναι η μοίρα κάθε στοχαστή που σκέφτηκε πάνω στην Αθήνα. Ο Πικιώνης δεν είναι μόνος. Η διάνοια εξ ορισμού και κατά κανόνα περιθωριοποιείται.

Η αλήθεια είναι πως ο Πικιώνης προκαλεί σεβασμό έστω και αν το έργο του είναι εν πολλοίς άγνωστο ή δυσερμήνευτο. Ζητούμενο είναι να αναδυθεί η Αθήνα του Πικιώνη όπως εκείνος την ερμήνευσε, αν και η αφετηρία του δεν ήταν ορθόδοξα τοποκεντρική αλλά φιλοσοφικά ετεροπροσδιορισμένη απέναντι στις αποδεκτές κατηγοριοποιήσεις ύφους και τυπολογίας. Γι’ αυτό, δύο έργα στην Αθήνα εμφανώς διαφορετικά, όπως το μοντερνιστικό σχολείο στα Πευκάκια από τη δεκαετία του ’30 και τα έργα γύρω από την Ακρόπολη στη δεκαετία του ’50, συνδέονται υπογείως με μια διάθεση απόσπασης του ίδιου του δημιουργού τους από τον γενικό κανόνα. Ακόμη και το μοντέρνο σχολείο στον Λυκαβηττό, που ήταν ένα από τα πολλά του προγράμματος εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης πριν από 85 χρόνια, έχει ένα φίλτρο προσωπικού ιδιώματος διάφορο από άλλους μοντερνιστές.

Αλλά είναι στην Ακρόπολη που ο Πικιώνης φθάνει σε έναν φιλοσοφικό πυρήνα. Τόσο στη διαμόρφωση του πλακόστρωτου όσο και στην επεξεργασία της όψης του Αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη και του ξύλινου περιπτέρου, ο Πικιώνης καταλήγει σε ένα συγκερασμό των βασικών αξόνων της εσωτερικής φιλοσοφίας του. Η οικονομία στα υλικά και στον σχεδιασμό ως απόσταγμα σκέψης πάνω στους κύκλους του χρόνου δίνει στον αποδέκτη ένα σύνολο απογυμνωμένο από κάθε περιττό, όχι όμως με την έννοια του less is more αλλά με την υπαρξιστική κατανόηση του όλου και του κενού.

Ο Καραμανλής

Το μεγάλο αυτό έργο γύρω από την Ακρόπολη το υπηρέτησε ο Πικιώνης έπειτα από πρόσκληση της τότε πολιτικής ηγεσίας, και ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε δείξει προσωπικό ενδιαφέρον. Αξίζει να σημειώνεται αυτό, για να αντιλαμβανόμαστε τα μεγέθη. Το έργο Πικιώνη, τότε, υπηρετούσε τον στόχο της τουριστικής ανάπτυξης και προβολής της Αθήνας, συνδέθηκε με το Φεστιβάλ Αθηνών και τη σπουδαία καλλιτεχνική κίνηση πριν από τη δικτατορία. Ηταν ένας άλλος κόσμος, με άλλους κώδικες, που σήμερα οφείλουμε να σεβαστούμε και να τον περάσουμε ως κληρονομιά στο αύριο. Αν προχωρήσει τα έργα ο Δήμος Αθηναίων, θα πρέπει να τα συνδυάσει με απομάκρυνση των αυθαιρεσιών στη Δ. Αρεοπαγίτου και στην Αποστόλου Παύλου.

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Πηγή: http://www.kathimerini.gr/937002/article/epikairothta/ellada/d-pikiwnhs-o-filosofikos-peripatos-toy-arxitektona-gyrw-apo-thn-akropolh